Een tijdje geleden volgde ik een minor geschiedenis aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Ontzettend leuk en interessant, maar ik had niet veel kaas gegeten van geschiedenis. Toch begon ik met goede moed aan de vakken. Al snel bleek dat mijn essays (papers of werkstukken), niet op een heel hoge waardering konden rekenen. Een 6 of 7 was vaak het resultaat. Maar ik wilde meer, wel tenminste een 8. Dus wat deed ik? Ik gebruikte synoniemen.net en begon een paar simpele woorden te vertalen naar lastige woorden. Resultaat? Een 8.
Gewaardeerd binnen de wetenschap
Waar is dat academisch schrijven eigenlijk goed voor? Ik blijf deze regel namelijk toepassen in mijn master. Daarmee heb ik zelfs bijna alleen maar 8’en gehaald. En oké, misschien ook door mijn algehele verbetering in schrijven, maar toch. Het gebruik van moeilijke woorden lijkt in de wetenschappelijke wereld nogal gewaardeerd te worden. Ook andere studenten lijken het ondertussen doodnormaal te vinden om te schrijven met woorden die ze normaal nooit gebruiken. Maar zeg nou zelf, dit kan toch veel simpeler:
Het doel van dit onderzoek is tweeledig. Enerzijds wordt getracht inzicht te verkrijgen in doorlooptijden van strafzaken die in 2005 en 2008 door het Openbaar Ministerie zijn afgerond en anderzijds wordt getracht een methode te ontwikkelen om inzicht te verkrijgen in de manier waarop doorlooptijden van strafzaken in het algemeen worden berekend.
(Zuiderwijk, Cramer, Leertouwer, Temürhan & Busker, 2012).
Gebruikt iemand in het dagelijks leven nog het woord ‘trachten’ of ‘enerzijds’? En ik vrees dat ik nog wel moeilijkere teksten had kunnen vinden. De brieven van de Belastingdienst zijn er soms niks bij.
Waarom?!?!
Wanneer je googelt op ‘waarom academisch schrijven’ krijg je… niet zo veel eigenlijk. Je krijgt alleen veel tips over hóe het dan moet. Het lijkt er dus op dat niet helemaal duidelijk is waarom iedereen op de universiteit zo moeilijk schrijft. Waarom gebeurt het dan nog? Misschien omdat het er slim of cool uitziet? Maar is dit wel zo?
Ben je intelligenter als je moeilijke woorden gebruikt?
Uit Nobelprijs winnend onderzoek van Oppenheimer blijkt dit niet te kloppen. Hij deed onderzoek naar moeilijke teksten en de invloed op lezers. Mensen lazen moeilijke en makkelijke teksten. Daarna moesten ze een cijfer geven om de intelligentie van de schrijver in te schatten. Wat bleek? Je lezer denkt dat je slimmer bent als je simpeler schrijft. Wanneer je lastige taal gebruikt, denken mensen dat je het zelf niet goed snapt. Zoals Einstein al zei: “If you can’t explain it simply, you don’t understand it well enough”.
Op de universiteit lijkt dit alleen niet aan de orde. Docenten denken blijkbaar dat je slim bent als je moeilijke woorden gebruikt. Tenminste, dat blijkt uit mijn eigen onderzoek. De titel van het onderzoek van Oppenheimer is ook wel even leuk om te noemen: Consequences of Erudite Vernacular Utilized Irrespective of Necessity: Problems with Using Long Words Needlessly. Oh, de ironie.
Waarom academici nu nog steeds lastige woorden gebruiken? Dat blijft voor mij een raadsel. Misschien zodat wetenschapsjournalisten werk blijven houden. Of omdat docenten dat geweldig vinden. Of omdat niemand meer doorheeft dat het eigenlijk vreemd is. Ik ga er zelf in elk geval vrolijk mee door, tot vast en zekere vreugde van mijn docenten. Om het na mijn studie weer af te leren.